küçük kuzenime bakıyordum, kahvaltı ediyorduk. nutella yiyeceğim diye tutturdu. "yok kızım, bu soğukta çıkartma beni şimdi dışarı" dediysem de ısrar etti, çocuk işte. üşengeçlikten apartman görevlisini çağırdım, sipariş verdim. zaman geçti görevli geri gelmedi. cama çıktım bakıyorum.
görevli, bir eliyle benim kuzenimle hemen hemen aynı yaşta olan kızının elinden tutmuş, yağmur çağmur arasında sürüyerek yürüyor, öbür eliyle de kuzenimin masada olan onlarca şeyi beğenmeyip istediği nutellayı taşıyor.
resmen utandım. o kapıyı açıp, adamın yüzüne baka baka o poşeti almak istemedim.
neticesinde açtım. küçük kıza bakarken belli etmiş olacağım ki, "annesi temizliğe gitti, evde yalnız bırakamadım." diye açıklama yaptı görevli.
"annesi gelene kadar bizde dursun, oynarlar bizimkiyle hem." dedim. seve seve geldi içeri. masaya ikisini yan yana oturttum, ikisine birden bakınca, birinin o çekingenliği, ellerini dizlerinin arasına alıp oturuşunun yanında diğerinin "bu nutella donmuş sürülmüyoo" serzenişleri.
