"bu sözlüğe neden üye olmaya çalışıyorum arkadaş, her başlık beni mi anlatır?" diyen kişidir de aynı zamanda.
yani benimdir o.
ya beceremiyorum kavga etmeyi yada mayamda yok be paşam. beceremiyorum, elim gitmiyor.
halbu ki dayımla amcam ayrı ayrı öğretmişlerdi;
"ilk vuran kazanır paşa sakın bekleme o vursun diye, avel avel bakma vur burnunun üstüne dünyası kararsın!"
hiç çıkmaz aklımdan, yersiz bir heyecan olurdu önceleri, sonra baktım heyecanlanınca daha beter dayak yiyorum, kafamda planlıyorum şurasına şu şekilde vurayım diye ama yok, olmuyor.
düşününce daha kötü be paşa, nasıl vurayım diyorum adamın burnuna, baksana ne güzel çocuk, ağzı burnu çizilmiş gibi şerefsizin. vurayım da yanaklarına mı gömeyim annesinin, "amanda yerim ben onun minik muuununuu!" diye sevdiği en güzel uzvunu.
hep böyle salak salak şeyler düşünürken yedim dayağın kallavisini. sağlık olsun, insan insana zarar vermemeli düsturunu benimsemiş bir adam olarak daha da yerim bu kafayla.
hayır hep de ben kalıyorum paşa böyle mantıksız ortamlarda ama çözdüm artık, kavgada en mantıklı şey ayırmayacaksın, eğer birine gidip vuramıyorsan, eğer dayağı paylaşmalık bir durumda yoksa hiç girmeyeceksin paşa. ben bunu bilir bunu söylerim.
ha olayı becerebilenler varsa kendilerini koruma amaçlı tabi ki gerekeni yapsınlar ama kimsenin burnuna falan vurmayın yahu. yazık günah, o ananın çocuğunu nasıl sevdiğini getir aklına. hak etmişse de allahından bulsun ne diyelim.
