evet, çocukken acayip piçtim. hani piçliği eğlence olsun diye değil, resmen yemek yemek gibi bir dürtü olduğu için yapıyordum. çok normal geliyordu bana. yaptıktan sonra da hiç eğlendiğim söylenemezdi. hayatıma aynen devam ediyordum kaldığım yerden.
yukarıdaki entry'nin yanında abimin gözüne kolonya dökmüşlüğüm de vardır, sadece kanalı değiştirmedi diye. ve bunu çok sinsice yaptım. kendisi yerde yatıp elinde kumandayla tv izlerken, arkasından sızıp gözünün içine boca ettim. o yerde kıvranırken sanki zaman yavaşladı ve ben koşarak odadan koşarak uzaklaştım.
ara sıra seri katil filan olabilirim diye düşünmedim değil. ya da çok salak zevklere sahip olmamı, gerizekalı olmama değil, daha karizmatik ve gizemli* şeylere bağlama eğilimimden olabilir. mesela ezelimden pilavı şekerle yemeyi çok severim.
elektrik süpürgesinin uğultusuna bayılırım. annem ben küçükken evi süpürdüğü vakitler ben elektrik süpürgesinin yanına kıvrılır, onun dışarıya hava verdiği yere yastığımı koyar yatardım. babamın traş makinesinin sesi beni resmen zevkten dört köşe ederdi. bu ikisinin etkisi nispeten azaldı.
ama öyle bir şey varki ondan vazgeçemiyorum: saç kurutma makinesinin sesi ve verdiği rüzgarın tadı bende hiçbirşeye benzemiyor. hala ve hala yalnız kaldığım zamanlar saç kurutma makinemi açıp kendime tutuyorum. onun sesiyle uyumaya bayılıyorum. bütün iliklerimde hissediyorum sanki onun rüzgarını, onun sesini duyunca bütün dünyam o oluveriyor. daha bu gün onun sesiyle uyudum yine. annem geldi ve 23 senedir hiç yapmadığı bişeyi yapıp benimle taşak geçti bu yüzden daha bu sabah onu prizden çekerken. sanki bütün bedenime bir uyuşturucu verilmiş gibi... bütün her şeyi unutuyorum, sadece güzel hayaller kalıyor. ulan çok saçma değil mi? dünyada bundan hoşlanan başka biri var mıdır ki?
