parçalandım ve her bir parçamı ayrı bir yere bıraktım.
uyuyamadım. bu kadar başarıyı, övgüyü, şöhreti bana sunan hayat sanki bu tatilde beni kıstırıp tokatlamaya başladı. neye uğradığımı şaşırdım.
kalbimde nefret, pişmanlık, çaresizlik. o karanlık odada şu yaşıma kadarki yaşadıklarımı düşündüm. düşündüm ki; hep uçlarda yaşamışım. ya hep gökteymişim ya da dipte. yürüdüğüm görülmemiş.
birazdan ezan okunacak. sabah ezanı bana hep ölümü hatırlatır. çevremdeki herkes bi gün ölücek. bende ölücem. bu gerçekle yüzleşmeli bir an önce.
sahi, bi gün yalnız kalıcam. ama insan buna alışamıyor. hep bişeye tutunma çabası. beni terkeden sevgili de umrumda değil artık...
dikkat ettim kaç gündür kendimi yalnızlığa hazırlıyorum. biriyle konuşurken, bu da gidicek senden diyorum. şu andada yalnızım. sevdiğim herkes uyuyor.
güçleniyorum artık. meğer yalnızlık güçmüş. hayal sığınakmış. hayat medet ummakmış. insanın sonu yalnız kalmakmış.
parçalandım ve her bir parçamı ayrı bir yere bıraktım.
en önemli parçamı yüksek dağların zirvesine çıkardım. hiç kimse kurtarmasın kurda kuşa yem olsun diye..
