amerika'da çoğu şehirde bir tane bile washington veya franklin heykeli göremezsiniz, hindistan'da gandhi'nin bir anıt mezarı bile yoktur, bosna'da aliya'nın türbesine günde 50 ziyaretçi gelip fatiha okumaktadır... dünya'da ki daha birçok ülke liderlerinin heykellerini dikme, ismini kamu binalarına verme, ideolojisini okullarda öğrencilere empoze etme ihtiyacı hissetmemişlerdir. çünkü o liderin anısı, fikirleri, icraatleri zaten gönüllerdedir...
ama çin'de her meydanda mao heykeli vardır. k.kore'de insanlar kim jong il heykeline taparlar (saygı duruşu ile), iran'da heykel caiz sayılmadığından heykel yoktur. lakin humeyni resimleri her yerdedir. suriye'de bütün kamu binalarının adı hafız esed tir, küba'da 7 yaşında çocuklar minik devrimciler haline getirilmektedir...
ve bütün bunların harman olduğu bir ülke vardır. o ülkenin adı türkiye'dir...
türkiye'de kemalistler her bayram çelenk koymayı milli bir ibadet kabul ederler, anıtkabir'e secde ederler, m.kemal'in resimleri her yerdedir, bütün meydanlarda heykeli vardır, anadolu'da ki bütün statların adı atatürk'tür, her şehirde en az bir atatürk caddesi vardır, eğitim sistemi çocuklar minik kemalistler haline getirir. "o olmasaydı biz olmazdık" masalları ile çocukların beyni yıkanır... işte kemalizm ve türkiye'nin gerçeği budur...
80 yıl kemalizmin pençesinde kıvranan bir ülkenin insanından farklı bir şey beklenmemeli zaten...
