--spoiler--
gözlerimi ondan ayırmaksızın, kaçma olasılığını hemen silip attım kafamdan. Bu anın korkusuna yol boyunca kim bilir kaç kez kapılmıştım ve şimdi o an gelmişti işte. kılıcımı bulmadan önce düşmanla karşılaşmam gerekmişti; ya ben onu alt edecektim ya da o beni dize getirecekti. karşısına dikilmekten başka çarem yoktu. kaçsam, tuzağa düşmüş olacaktım. köpek bir daha kaşıma çıkmasa bile, Santiago de compostelaya giden yol boyunca hep ecel teri dökecek, durmadan dehşete düşecektim. daha sonra da , her an ortaya çıkabileceği korkusuyla köpeği bir türlü aklımdan çıkaramayacak, hayatım boyunca onun yılgısıyla yaşayacaktım
astrain bir kez daha fısıldadı bana, ama bu kez farklı bir şey söylüyordu. Bir köpeğe kendimi köpeğe dönüştürerek karşı koymalıydım.
bu petrusun o gün sözünü ettiği deliliğin aynısıydı. kendimi köpekmişim gibi hissetmeye başladım. dişlerimi gösterdim, hafifçe hırladım, çıkardığım seslerden nefret aktı
petrus konuşmasını şöyle sürdürdü: düşmanımız agapenin bir parçasıdır, kılıcı nasıl kavradığımızı, ne kadar istediğimizi, nasıl kullanacağımızı sınamak için oradadır. hem onun bizim hayatımıza girmiş olmasının hem de bizim onun hayatına girmiş olmamızın bir amacı vardır. bu amacın sonuçları göze alınmalıdır. o yüzden, savaştan kaçmak yapılabilecek en kötü şeydir. savaşı kaybetmekten de kötüdür, çünkü yenilgiden her zaman bir şeyler öğrenebiliriz; ama kaçarsak, düşmanımızın savaşı kazandığını ilan etmekten başka bir şey yapmış olmayız.
