Sibel hanım 60 yaşına merdiven dayamış, kültürlü bir kadındı. Boşandığı eşini ve üniversite okuyan çocuklarını düşünüyordu. Canı çok sıkılıyordu bir umut diye tv açtı. Tv'de muhabirin sokaktan geçen insanlara sorduğu soruya şaşırıp kaldı. Muhabir insanlara ekmek arası saman yemek konusunda tecrübeniz var mı diye soruyordu. insanlar muhabirin bu saygısızlığına kibarca cevap verirken sibel hanım, yazık ya bu kadar mı ahlaki yozlaşma var diye kahroluyordu. elleri titreyerek kanalı değiştirdi. Açtığı kanal'da esra ceyda kardeşler vardı. Yılbaşı için soyunduklarını video'ya çekip kanallara malzeme çıkarmışlardı.
Sibel hanım emekli olmadan önce öğretmen olduğunu hatırladı. Onun zamanında gençlik daha bilgili toplum daha ahlaki idi. Bir başka kanalı açtı. O kanalda ise başka bir muhabir çanakkale savaşını kimlere karşı yapıldığını sordu. Çocuğun biri: ben sayısalcıyım bana tarih sormayın diye espri yapmıştı. tarih sevmeyen nesil nasıl olurdu. bu soruyu kendine sordu durdu. Tarihsel bilgi değildi bu. Bir milletin var oluş mücadelesiydi. Sayısal değil istersen çoban ol bilmen gerekir diye söylendi. Bu konunun otobüste yaşlıların gençlere yer vermesi kadar saçma sapan olduğunun farkında idi. Bir başka kanalı açtığında ise kalbinin sıkıştığını hissetti. galatasaray ın sivas mağlubiyeti diye bir haber vardı. ilaçlarına uzanmak istedi ama ilaçlarına uzanamadan yere yığıldı. Gözleri ışığa takılı kalmıştı. Çocuklarının en azından yeni nesil kadar boş olmadığını biliyordu. Başka bir kadının peşinden gidip yuvasını dağıtan kocasını düşündü. Şükretti çocuklarının o adama muhtaç olmadığına. Işığa bakan olan gözleri ruhu bedeninden ayrılsa da sürekli ışıktaydı. Bu ışık yetiştirdiği öğrencilerinin ilerlediği aydınlık yoldu. Bu ışık hiç bitmeyecek yedi düvele karşı verilmiş olan mücadele ışığı kadar parlak yanan meşale idi.
