ilk yaşlarda çoğu şeyin farkında değildim.çünkü üzülerek söylüyorum ki sözlük babam anneme şiddet uyguluyordu ve babam evde genelde yalnız yaşardı.annemle aynı odada yattıklarını hiç hatırlamam.ama şunu söyleyeyim ki babam evde en çok beni severdi.belki de erkek oldugumdan.
her neyse, ayrılıgın ilk aşamasında annem beni ''oğlum baban sadece bir süreliğine yok birkaç ay sonra dönecek, merak etme'' diye oyalıyordu.bense ilk o zaman anlamıştım babamın evde olmayışının ne oldugunu.
neyse sözlük, fazla uzatmayayım.yıllaar geçti, ben halimden gayet memnundum.artık evimiz şehire daha yakın bir yerdeydi, babamın baskısı yoktu evde.ama sonraki yaşlarda diğer insanların babalarıyla yaptıklarını,yaşadıklarını,paylaştıklarını gördükçe ; o eski ailecek gidilen misafirliklerin, ayda bir çıkılan yemeklerin artık olmadıgını gördükçe yavaş yavaş farkına vardım.artık biz yarım bir aileydik.
evet artık alıştım sanırım bu duruma.ama kafamda yeni bir soru daha doğdu:
ben üniversiteye gidince ne yapacak akşamları farmville'le zaman geçiren annem,ne yapacak haftada bir de olsa beni görmeyle yetinen babam..
neyse.sonuçta ben sorumlusu değilim bu olanların.kendileri seçti bu yolu.
