bu sözden yola çıkarak özenle beslediğim kuşlarımın kafasını ısırarak öldürürdüm çocukken.
ağlayarak, kahrolarak.
artık sahibi değilim.
insanın kendi kendine işkence etme mazoşistliğinden başka bir şey değildir, vicdan denilen şu garip duygu. garip bir ruh hali içerisinde de size itiraf etmek istiyorum. evet, ben vicdansız bir adamım, yani en azından öyle söylüyorlar.
çocukken, defalarca kardeşimin kumbarasından para çaldım, ortaya çıktığında bile hicap duymadım bundan. ilerleyen yıllarda, annemin ve babamın sigaralarını yürüttüm, ve daha da büyüdüğümde sevdiğimi sandığım kadınları, ertesi günü unuttum, iki tane unutmakta zorlandığım insan olsa da, onları da hayatıma engel olamayacakları yüksek dolaplara sakladım. bugünüme gelince, bugünümde; bir kız arkadaşım olmasına rağmen, aç gözlülük edip, 7 senedir arkadaş, can ciğer dost olduğum bir adamın sevgilisiyle yatıyorum, bir süredir. ilk başlarda vicdan beni de ele geçirmişti bu konuda, ama kolayca atlattım, yani atlattığımı düşünüyorum şimdilik.
evet, ben vicdansız bir adamım kabul ediyorum ama, bu hayat geride kaldıktan sonra, mezarlarımıza aynı kargalar pisleyecek ve muhtemelen, aynı insanlar su döküp çiçek götürecek o cansız taşların önüne... işte bu yüzden, utanmıyorum, arlanmıyorum. hayır.
bu kadar yozlaşmış bir dünyada beni vicdansız olmakla itham edenler, ki bu bir itham değil bence, sadece suçlayacak bir günah keçisi arıyorlar.
