yolda yürüyorum. bir dilenci rastlıyor gözüme. üstü başı pis. ama hiç bir özürü yok. yine de acıyıp yaklaşıyorum. cebimde bozuk para var mı diye yokluyorum. 50 kuruş çıkıyor. ben de hiç yoktan iyidir. diyorum önüne koyuyorum. ama o sırada tam doğrulurken, dilenci bozuk parayı alıyor ve fırlatıyor. 'ne bu sadaka mı' diye bağırıyor. ne yapacağımı şaşırıyorum. parayı
yerden alıyorum ve arkama bakmadan gidiyorum. nasıl insanlar var diyorum kendi kendime. sonra gözüme bir çocuk ilişiyor. ayakkabısı eskilikten parçalanmış... sağ bacağı sakat... 5 metre kadar ilerisinde futbol oynayan yaşıtlarını izliyor. karşıdaki bakkala gidiyorum. o 50 kuruşla bir çikolata alıyorum. çocuğa doğru ilerliyorum. ona yaklaştığımı farkedince korkuyor. aramızda mesafe kalmayınca ona çikolatayı gösteriyorum ve uzatıyorum. bir an şaşırıyor. hemen sonra yüzündeki ifade mutluluğa dönüşüyor. ama yine bir yerlerde korku var... çikolatayı çocuğa veriyorum ve oradan uzaklaşıyorum.
düşünmeye başlıyorum... hangisi daha fakirdi? hangisi daha yoksundu? o an anlıyorum gerçeği. daha az şeyi olan değil daha çok şeye ihtiyaç duyan fakirdir...
