herkese yazık oldu. galiba en çok da sana.
her şerrin altında bir hayır var derler ya, seni çekip aldım. o boşluktan çekip aldım. çünkü daha da kötü şeyler yapacaktın. kanı beş para etmeyen insanların ağızlarında sakız olacaktın. belki de faydalanacaklardı senden. doktordan utanılmaz derler ya, utanma benden. ben asla utanmam insanlara kusurlarını söylediğimde. karşıma oturup çaresizliğini döken insanlara sen sadist birisin ve bundan kurtuluşun yok dediğim de önce afallıyorlar, sonra ise bu gerçeği kabulleniyorlar.
insanlardan gerçekleri gizledikçe, yani kendi gerçekliklerini gizledikçe onlara kötülük etmiş olursun. değil sana, kimseye bu kötülüğü edemem. evet ben evliya değilim ya da devlet değilim birilerini koruyup kollayacak.
dürüst de değilim. söylemek istediğini söyleyebilmek konusunda ısrarcı bir sadistim. belki de aldığım eğitim beni buna itti.
evet; o kadar aşağılıksın ki, aşağılıktın ki, bir yanlıştan çevirdim seni. hayır bu kendimi yüceltmek değil. hakikat bu.
kendini hiç fiyatına, salt mutlu olmak için pespaye hale getirdin. ben ise bir yanlıştan doğru çıkardım sana.
şimdi ise sadece mutlu olmanı istiyorum, çünkü benim her sabah; bak eksiksiz her sabah yeni güne uyanmak için bir sebebim yok, sadece gitmek zorunda olduğum bir işim var ve hepsi bu.
beni hayata bağlayan tek sebep inançlarım, onlar olmasa yaşayabileceğimi sanmıyorum. kimsesi olmayan biri olmak iyi bir şey değil, her şeyin ve herkesin var, buna rağmen onlara dönemiyorsun, ruhun hiç onlarla olmadı, şimdi ise nerede bilmiyorum, bende kalmasını asla istemem.
bir parantezin içine doğru akıyoruz hepimiz.
kimimizin nasibi hiçlik, kimimizin hayat...
mutlu kal.
