yalnızlığın doruklarındayım sözlük. öyle böyle değil ama inan konuşacak, dert anlatacak bir tane bile insan yok etrafımda. düşün yani adamın canı sıkkın olduğunda arayıp konuşabileceği bir tane eşi dostu arkadaşı, sevgilisi, poku püsürü olmaz mı ya yok işte arkadaş yok benim yok. cidden söylüyorum hafta sonları buluşup vakit geçirebileceğim kimse yok. kuzenim var bi tane sözde çok yakınız ama ben aramasam aramaz, buluşalım demesem buluşmayız hiç. anca n'apıyorsun diye aradığımda "kızlarla buluşacağız sen de gel" derse bende gidersem buluşuruz. yoksa hususi olarak davet edilmem hiç bir yere. üniversiteden bir oda arkadaşım vardı onla çok iyi anlaşırdık yakındık bayağı ama o da başka şehirde yaşıyor arkadaş! geçenlerde gittim yanına çok da güzel, kaliteli zaman geçirdik ama her an da gidilemiyor ki onca yol.. aynı şehirde yaşadıklarımdan biri evlilik telaşına düşmüş onla uğraşıyor, birinin muhabbeti pek sarmıyor, biri zaten istanbul içi ama dışı gibi de olan bir yerde oturuyor uzakta yani.. sevgili desen onu hiç sorma iki haftada bir kere 2-3 saat görüşüyorsak görüşüyoruz yoksa aklına bile gelmem, varla yok arası o zaten. sözde 3 senelik sevgilisiyim ama ne derdim var, n'apıyorum, ne ediyorum hiç bilmez anca gırgır şamata yapsın, eğlensin, gezsin dolansın. adamla ciddi iki kelime edemezsin ikinci kelimenin sonlarına doğru olayı cıvıtmaya, saçma sapan espriler yapmaya başlar. zaten diyorum kendi kendime malsın sen kocaman, büsbüyük, önü arkası alınamayacak kadar devasa bir malsın ki bu herifi çekiyorsun diye ama işte beynim de kalbim ve bünyem gibi mal olduğundan anlamıyor söylediklerimi.. neyse ben gideyim şimdi nasılsa senden başka konuşacağım kimse yok gelirim yakın zamanda çok özletmem kendimi meraklanma sözlükcüüm..
