yıllar önceydi, sanırım ilkokul yıllarımdı.
evin en küçüğü olduğumdan ekmek almaya ben giderdim.
bakkala veresiye yazdırır idik.
ve bir gün annem, yine bakkala gitmem için beni yanına çağırmıştı.
çekmecenin köşesinden, çantasının dibinden çıkardığı bozuk paraları elime tutuşturmuştu.
annemden sakız almak için 50 bin lira daha istemiştim.
o zamanlar sakız 50 bin lira idi ve 50 bin lira kafa yaracak cinstendi.
paradan altı sıfır atılmamıştı henüz.
o zamanlar paramız da yoktu zaten.
altı sıfır atılmasının hiçbir anlamı yoktu.
benden 50 bin lira istediğimi duyan annemin bana verdiği cevap:
"baban maaşını alınca oğlum." idi.
bir sakız almak için babamın maaş almasını bekleyecek olmak, benim hayal dünyamı geliştirmişti adeta.
geceleri başımı yastığa koyduğumda babamın maaş aldığı günü düşünür, istediğim sakızı seçebilecek olmam beni mutlu ederdi.
ve babam maaşını aldığı gün, eve pastayla gelir, aldığı bütün maaşı salonda etrafa fırlatırdı. gülerdik, mutlu olurduk.
neyse! o gün; elime tutuşturulmuş paralarla bakkala koşarken -ben yürümeyi bilmem sürekli koşarım- yere düşmüştüm.
elimdeki bütün bozuk paralar etrafa saçılmış, bazıları kanalizasyon deliğine kaçmıştı.
dizlerim soyulmuş, avuçlarımın içi sızlarken benim aklım bozuk paralardaydı.
topladığım kadarını toplamıştım fakat; eksikti. geri de dönemezdim.
bakkala, avuçlarımın içindeki sızının da farkına vararak ilerliyordum.
her bir adımımda ise; dizimin katlanan yeri; beni daha da korkutuyordu.
çünkü biliyordum bana bakkalın soracak olduğu soruyu;
"veresiye doldu taştı, baban maaşını ne zaman alacak oğlum?"
bu soruyu bakkalın sorduğunu babama söylesem üzülür diye ona da söyleyemiyordum.
sadece üzülmekle kalmaz, döverdi bile belki de bakkalı.
ama iyi ki söylememişim. yıllar geçti, anılar kaldı işte. unutmam bu günleri ben.
o zamanlar güzeldi. gerçekten güzeldi. paramız yoktu belki ama rengarenkti her şey.
