saçma sapanlığıyla doğru orantılı olarak, kalplerde "devlerin aşkı" hissini de beraberinde getirip, aklı başından alırdı. hey gidi, hey! en ufak bir kırgınlıkta dünyanın en mutsuz insanı oluverir, bütün "damar" şarkıları ona adardınız. o yoksa her şey eksik, o varsa her şey tamamdı. gerçi kadrinizi, kıymetinizi, ona olan sevginizi de bilmedi, bileceği de yoktu zaten.
bir insanın yaşayabileceği en korkunç evre olan ergenlikte kendinizi sağda solda aşk gurusu ilan etmek, içten içe de olsa her şeyin en iyisini hak ettiğinize inandırmak istiyordunuz. gülücüğe odaklanıp sonu gelmeyen hayaller kurmanız hep bundandı belki de. gsm operatörlerinin "5 bin sms" minvalinden zımbırtıları da henüz türememişti ama siz dişinizden, tırnağınızdan arttırıp sevgi kelebeğinize her an ulaşabilmek için kontör parası biriktiriyordunuz, birkaç yıl sonra "n'apmışım lan ben öyle?" diyeceğinizi bilmeden. ilişkiye başlama süreciniz ayrı bi'olay, ilişki sürerkenki halleriniz ayrı bir komedi konusu, ilişkiden sonraki "batsın bu dünya" tripleriniz de titizlikle incelenmesi gereken sosyolojik bir vakaydı resmen. insanı bir anda her şeyden soğutuyordunuz valla.
hayat damarları kopan, üniversiteye gidince on kata kadar daha çekilmez olan koca bir nesil eriyip gidiyor şimdi gözlerimizin önünde ve ben verandamda tüm bu olanları düşünüp, hüzünbaz oyunlara gark oluyorum..
