bazı durumlarda her insan gibi görünenin aslında insan olamadığını kanıtlayan durumlardır.
daha dün tıklım tıklım bir otobüste yolculuk yaparken dibime gelmiş bir amcayı farkettim. elinde bastonu beli bükülmüş, nefes nefese kalmış adamcağız. bu arada otobüsün en arka kısmına çok yakınım dikkatinizi çekerim. yani o amca o şekilde arka kısma kadar zar zor ulaşmış ve oraya gelene kadar bir allah'ın kulu da "amca gel otur" dememiş. yer verilemeyecek durumlar vardır, vermek istesen de veremeyeceğin durumlar vardır tamam hastasındır bilmem nesindir. ama böyle bir manzarada o koltukta oturup, yer vermeyip insanlığını hala sorgulamıyorsan hayvansındır hiç kusura bakma kardeşim. kalktık yer verdik haliyle adamcağızın yüzünde gülücükler açtı. ben elim kolum yüklerle dolu yarım saat ayakta gittim incilerim de dökülmedi.
böyle durumlarda yer vermeyen, pencereden dışarıyı izliyor, uyuyor numaraları yapan insanımsı sana sesleniyorum: senin anan babana millet yer vermese "tüü bozuluyor bu gençlik, insanlık ölmüş" diye mıy mıy konuşmayı bilirsin. illa anan baban mı olması lazım yer vermen için?
