iyilik, iyilik ve kötülüğün diyalektiğine dayanır.
kötülük, bu diyalektiğin yadsınmasına,
iyilik ve kötülüğün kökten ayrılığına,
bunun sonucu olarak da kötülük ilkesinin
özerkliğine dayanır.
iyilik, kötülüğün diyalektik suç ortaklığını varsayarken,
kötülük, bağdaşmazlık içinde, kendi kendisinde temellenir.
dolayısıyla oyunun hakimi odur ve sonsuz çatışkının
hükümranı olan 'kötülük' ilkesi galip gelir.**
