iki aydır doğru düzgün uyuyamıyorum sözlük. tam biraz da olsa rahatladı kafam diyorum. tutuyor bir yerlerden bir şarkı çalıyor, bir fotoğraf görüyorum, ya da durduk yere düşüyor aklıma... insan düşünmeden edemiyor ki, istediği zaman atamıyor kafasındaki düşünceleri... "göğsüm daralıyor, yüreğim kanıyor" düşündükçe. kendi içimdeki hesaplaşmadan galip çıkamıyorum. ne yapmam gerektiğine karar veremiyorum. "sussam olmuyor, susmasam olmaz". sonra da uykusuz geceler işte, hiçbir şey kazandırmayıp ertesi günkü enerjini kaybettiren uykusuz geceler...
işin garibi ne biliyor musun? ben bu kızı yeni sevmeye başlamadım. bir seneyi aşkın süredir tanıyorum, üç-dört aydan uzun süredir de tam anlamıyla seviyorum kendisini. her başı sıkıştığında yanına koşmaya çalışıyorum. bir şeyi yapamadığında yardım etmeye, bir şeye ihtiyacı olduğunda onu temin etmeye çabalıyorum. moralini bozuk görsem gidip konuşmayı deniyorum, güldürmeye uğraşıyorum... belki görürüm umuduyla yolumu uzatıyorum. yine aynı umutla geçeceğini düşündüğüm yoldaki cafe'de çay komasına giriyorum. ama o geçmiyor... olsun...
ama bir türlü onu sevdiğimi söyleyemiyorum sözlük... korkuyorum galiba. bir daha beraber şarkı söylememekten, bir daha karşılıklı oturup konuşamamaktan korkuyorum. gözlerimiz birbirine değdiğinde bakışlarını benden kaçırmasından, bir daha gülümseyerek gelip bana "şu şarkıyı dinle çok güzel" dememesinden korkuyorum. zaten sarılmamış olsak da, bir daha hiç doyasıya sarılamamaktan korkuyorum. ama en çok da insana huzur veren, dünyada olduğunu unutturan o güzel sesini bir daha doğru düzgün duyamamaktan korkuyorum... onun da bana karşı ne hissettiğini tam kestiremiyorum ki, diyor ya türküde: "ne sevdiğin belli ne sevmediğin" diye. aynen o durum. muhtemelen normal bir arkadaş olarak görüyordur ama umut dünyası işte. en ufak hareketinden pay çıkartıyorsun... hayırlısı diyelim ya sözlük...
"mutlu olanlar çoktan uyudu,
mutsuzlara selam olsun..."
