bir uçurtmanın peşinden koşan nice çocukların oldugu neşeli zamanlar vardı çok eskiden. muhtemelen bakarak uçurtmanın renkli kuyruguna hayal kuracaklardı ve gün gelecek bize hediye gelen burun büktügümüz bilmem ne marka ayakkabılara onlar beş takla atacaklardı eminim.
lükse eksik kalan bu çocuklar acı öykünün kahramanları olamayacak kadar savunmasız kalmayacak, oyuncakların içine bomba koyacak bir zihniyetin havaya savrulan parçaları olmayacaktı.
ellerini kaldırıp gökyüzüne dogru söylenecekti barış şarkılarını neşe içinde belki de! oynarken kırmızı başlıklı kız masalını, kurtlara yer verilmiyecekti kendi sahnelerinde.
kendi akranlarına mektuplar yazacaklardı sessizce! ama asla izin verilmeyecekti bombaların üstüne "NiCE YILLARA ÇOCUKLAR" denmesine.
bittigi için kopmuş parmakların kuvveti, asılı kalmışken hayata dair umutlar tek temennim yazılanların bu olması gerektigi;
"zamansız umutlarımızı aldıgın o günlerde, içine kırgınlıgımızı sundugumuz mektuplar karaladık sana en has şaşkınlıgımızı da içine koyarak. sevgimizi de katıp yazdıgımız müsvettelerimizi buruşturup savuracagız kanlı aynana!
ve dev aynanın tuzla buz olacagı o gün;
kağıdın ağırlıgından değil yazdıklarımızın ağırlıgından bogulacaksın kendi kanında"
