günümüz sisteminde, duyulduğunda hepimiz onun bir parçası haline geldiğimiz, artık bireysel olarak bir hiç olduğumuz için duyduğumuzda garip tepkiler verebiliriz. eline silah alıp evet silah diyorum, hani şu adam öldüren, insan vurmak, dikkatinizi çekiyorum, insan diyorum, insan öldürmek diyorum, öldürmek!, ne derece güzeldir? oturduğumuz yerden bikbik konuşmaktan kolay olmasa gerek. işte yukarıda üstüne basarak söylediğim insan kelimesi var ya, ha işte onu yanındaki öldürmek kelimesiyle yan yana kullanabiliyorsak, bizim insanlığımız kalmamış demektir. bu sadece bizim milletimiz için geçerli değil, herkes için geçerli. bunları söylerken tabiki terörizmi kastetmiyorum, bırakın öldürsünler demiyorum, her gün ölen şehit cenazelerini tüylerimiz diken diken izliyoruz. yok yere orayı burayı bombalayanlara diyorum, yok yere ölmek öldürmek için yapılan askerliğe diyorum. şu anki durumumuzda başka çare yokmuş gibi görünebilir, ama ben eminim ki bu düşünceye gülen insanlar, dünyanın her yerinde barış olsa bile, yine ellere silah verip öldür diyebilecek kapasitedelerdir. dünyadaki hiçbir kavga, öldürme düzeyine geldiyse, öldürmeyle sona ermez, ermeyecek.
