insanın kendi ölümünü ve sonrasını düsünmesidir. aslinda insanın kendini dünyanın merkezi zannetmekten kurtuldugunun göstergesidir. cunku insanın kendi olumunden sonra diger insanların yasıyor oldugunu dusunmesi* cok zordur. bunu yapabilen nadir kisilere saygi duymak gerekir. cogu insan bunu yapabildigini zannederek cok büyük yanılgılara düser. fakat bir insan, ölümü ciddi anlamda düsünüyorsa o insanda artık gerceklik duyguları iyice yerlesmistir. cunku her insana gore var olus sebebi aslında kendisidir. bu da insanın kendini korumasını saglayan bir içgüdüden kaynaklanmaktadır. yani ölümü düsünmek herkesin yapmaya calıstıgı fakat cogu kisinin ciddi anlamda gerceklestiremedigi bir eylemdir.**
