büyüdükçe yok olmayan mutasyona uğrayan şeylerdir. zira yok olsaydı hiç hatırlamaz, herhangi bir acı ya da tebessümle bir hatıramızı tahayyül edemezdik. yaşlanmak ya da yaş almak; olmayan -zamandilimileriyle- ölçülen bir çizginin giderek kalınlaşmasıyla yeni motiflere bürünmesinden başka bir şey değildir. her şey o çocuğun ilk yaratacılığı ve korkusuzluğuyla gelişir. eğer ete kemiğe bürünen bünye bunları idrak edemezse geçmişe sadece acı bir tebessümle bakar. bu girizgahı uzun uzun göze sokmadan özet geç piçteki piç olalım ve ve çizgimizi biraz daha mürekkebe bulayalım. önermemiz "insan büyüdükçe yok olan şeylerse" aslında insan hiç yoktu denilebilir. mesela bu entry yok. büyüyoz ya hani.. yoksa buraya 3 kanallı dönem, arkadaşlıkların samimiyeti, aile değerleri gibi.. uzun uzadıya bir gelişme yazılabilirdi lakin üstünüze üstün dökmen dökmek istemedim. işte bu yaprak motifi buraya kadar çizilir. yapraklarını döken canlılarız bizler.. odanın içinde uçuşan tozun %80 ni bizim canlı derimizin mikron parçaları iken yokoluşçuluğu, varoluşçuluğu idrak etmektense. kimi eskiz olarak kalsa da algı zihnimizle kendi resimimizi çizmektir asıl mevzu. ister hayat bir hapishane ranzası olsun sen çentik at ister sadece bir nokta koy kendine bir gezegen yarat. fibonachi sayılarını yaz istersen katlanarak çoğalan çizginle.
