benim ya bu. üşendim yeniden yazmaya da mevcut yazımdan kopyalayıverdim:
--spoiler--
revaçtaki hayallerden birini seçtim. anneme gidip "anne ben astronot olucam yea!" dedim. sınıfta pedagoji işlenirken muhtemelen amfinin arka köşelerininn birinde uyuyakalan benim süper annem müthiş bir eğitimcilik örneği vererek "astronot olacakmışmış. sen onların direnç testleri nasıl yapılıyor biliyor musun? koca koca iğneleri ellerine sokup acıya dayanıp dayanamadığını kontrol ediyorlar." diyerek 4-5 yaşındaki çocuğa, dansöz cumhurbaşkanlığı kadar egzotik ve sempatik gelen tek alternatifimi oracıkta öldürdü. sadece benimkini öldürse yine iyi, astronot olmayı hedefleyen tüm arkadaşlarıma daha da abartarak aktardım bu durumu. sadece bilsinler diye değil, ben olamayacaksam kimse olmasın diye. "olsun bir şey olmaz ben dayanırım acıya." diyenlere daha da büyüttüm hikayeyi. vazgeçirinceye kadar denedim. "anneni öldürüyorlar." dedim, "kardeşini doğruyorlar.". pes edinceye kadar anlayacağınız. astronotluk da öyle kaldı bir köşede.
--spoiler--
velhasıl kelam çocukluğuma inince karşıma çıkan en büyük yaradır bu.
