yapamıyorum.
az önce geldim eve. bir kaç söz harici konuşacak birşey bulamamıştım. yada konuşmak istemedim.
masadaki misafir dördüncü kişiydim. tanışma faslından başka hiçbir şey konuşamadım.
sesssizce oturdum arkadaşımın yanında. bir zaman sonra masadaki konuşmalar, kafamdaki düşünceler için fon müziği gibi geliyordu seni düşünürken.
ikide bir arkadaşımın dizime vurmasıyla irkilip evet yada hayır diyordum sadece.
halbuki yeni bir başlangıç için davet edilmiştim oraya. mahçup etmiştim arkadaşımı sevgilisine.
tam bir fiyaskoydum gelen arkadaşına. belki şimdi hakkımda ne kadar aptalmış diye konuşuyorlardır aralarında.
aptal değilim ben aslında.
sadece ruhsuz biriyim bu sıralar.
yiyorum, içiyorum, yatıyorum bugünlerde.
anlam veremediklerim nefes almamı zorlaştıyor. yaşadıklarım ve yaşayamadıklarım kalbimin atış ritmini altüst ediyor ne yazıkki.
mesafeler daha da yakıyor içimde yanan ateşi.
hiçbir kişide söndüremiyecek bir süre bunu.
belki yanan ateşin sıcaklığı ısıtıyor kalbimi.
sahip olduğum tek tesellim şu sıralar.
oysaki çok isterdim ak düşmüş saçlarını taramayı.
kırışmış ellerine krem sürerken bakacaktım gözlerine.
beraber alacaktık ilaçlarımızı.
sabah ben ekmek gazete almaya gidecektim, sende kahvaltıyı hazırlayıp beni bekleyecektin.
torunlarımızın okuma yazma müsamerelerine gidecek, videoya çekecektik biz seninle.
kaplıcaya gidecektik ikimiz.
ufak bir yazlığımız olacak, yazları domates biber yetiştirecektik.
ben bunları düşünüyordum az önce o masada.
bu yüzden susuyordum.
bu yüzden masadaki fransızdım ben.
şimdi biraz oyalanıp, uyumak için yatakta bir sağa bir sola döneceğim.
yorulunca da gözlerim kendiliğinden kapanacak, uyuya kalacağım.
aklımdakileri daha yazamıyorum.
kendine çok iyi bak güzellik.
iyi geceler.
