reboot'u ninja theory'ye emanet edilen, yakın zamanda çıkmış ve tek kelimeyle olmuş oyundur.
- eğer önceki dmc'lerden oynadıysanız, oyuna "nephilim" zorluk seviyesinde başlayın, sizi anca o keser. diğer zorluk seviyeleri çok kolay kalır, bir şey anlamazsınız.
- dövüş sistemi çok akıcı, hiçbir şekilde teklemiyor veya tutukluk yaşamıyorsunuz. trailerlarda görmüş olabileceğiniz abartılı hava kombolarını yapmak gerçekten de mümkün ve göründüğünden kolay. bütün bir düşman dalgasını yerde dokunmadan kesmek mümkün.
- stil sistemi de daha insaflı olmuş, sss'e ulaşmak diğer devil may cry'lara nazaran daha kolay. yaptığınız hareketler ve kayda değer atraksiyonlar (zamanında kaçma, bir hareketi karşılama, düşmanı düşmana öldürtme gibi) size puan olarak geliyor ve bu puanlar belli sınırları geçtikçe bir stil düzeyi atlıyorsunuz ve her stil düzeyinin çarpanı var. oyun bölüm içinde topladığınız bütün puanı hesaplıyor ve bölüm sonunda bu puan üzerine ekleyerek değerlendirme yapıyor.
- bölüm tasarımları inanılmaz yaratıcı ve orjinal. eski devil may cry'lardaki gibi bir yerden sonra ilk başta oynadığınız bölümlere dönmüyorsunuz ve bir bölüm diğerine benzemiyor. içiniz de bayılmıyor ki en çok o hoşuma gitti, eski dmc bölümleri bir yerden sonra beni sıkardı.
- müzikler efsane. düşmanlarınızı kestikçe kesmek istiyor, havaya giriyorsunuz. maalesef bir yerden sonra kesecek adam kalmıyor.
edit: müzikler combichrist ve noisia'dan. combichrist dmc soundtrackinin kendi kısmını no redemption adlı bir albümde toplamıştır.
- karakterler -özellikle dante- hayal kırıklığına uğratmıyorlar. hepsi çok güzel düşünülmüş ve hayata geçirilmiş. dante bildiğiniz danteden farklı değil, yine o ukala ve kendini beğenmiş havalı piç. ve onu tekrar ve tekrar seviyorsunuz.
- düşman çeşidinde hiçbir sıkıntı yok. tasarımları da harika. ama boss fightlar karma bir düşman dalgasına kıyasla çok daha kolay kalıyor. bilhassa son bosslar. ha yine eğlenceliler. özellikle succubus fightında çok güldüm.
- oyun genel olarak çok uzun sayılmaz, ama yeniden oynanabilitesi çok yüksek ve tekrar oynamak istiyor insan, doyamıyor. şimdi söyleyeceklerim kişisel; ben çok az oyunu baştan ve daha yüksek zorluk seviyelerinde oynamaya tenezzül etmişimdir ve eğer ben bunu yapmışsam o oyun benim gözümde efsanedir. bu devil may cry o az sayıdaki oyunlardan biri.
- oyunun tek eksisi diyebileceğim şey, upgrade seçeneklerinin yeterince doyurucu olmaması. birkaç gerekli ve çok güzel hareket var, ama sayıları çok az, geri kalan upgrade'lerin çoğu kof. puanları zahmetsizce yeniden dağıtabilmeniz de çok güzel bir olay. deneysel olmanıza imkan veriyor oyun. ve varsayılan hareketleri geri vermenizi önleyerek kendinize kötülük yapmanızı da önlüyor.
- collectible'lar güzel saklanmış. ama hepsini toplayabilmek için oyunu 2. bir kez oynamak veya dantenin tüm yeteneklerine ve bütün melee silahlara sahip olduktan sonra -ki bu 10. bölüm bitişi oluyor- önceki bölümleri tekrar oynamak gerekiyor. tavsiyem 2. oynayışınıza bırakın. muhtemelen oynayacaksınız.
aklıma geldiği kadarıyla bütün saymam gerekenleri saydım, nephilim'de bitirdim, son of sparda zorluğunda 13. bölümdeyim ve devam etmek için sabırsızlanıyorum. teşekkürler ninja theory, teşekkürler capcom.
yazarın notu: entry'i devil may cry başlığından taşıdım, evet. burda olması gerekiyordu.
