...şehrin ıssız bir durağıydı. pazar sabahının yalnızlığı onun yalnızlığıyla yarışır gibiydi. rüzgar bile kovalamıyordu yaprakları. istasyonda dikilirken onu yerin dibine sokan merdivenlere baktı. baktı. baktı. "biri gelsin. biri gelsin." diye söylenmeye başladı. "ilk gelene merhaba diyeceğim" diyordu. ama gelen olmadı. sonra tren gözüktü. geliyordu. sonuçta birşey geliyordu. trene bindi. bir. iki. bilemedin üç kişi vardı vagonda. bütün mutsuzluğuyla çömdü koltukların birine. yalnızlığını, yalnızlık ordusunun neferleriyle yarıştırmak için yöneldi şehrin merkezine, taksim'e...
