Öykülerde benim yakındığım konulardan biri devrik cümlelerdir. Şiirsel anlatımın daha dokunaklı olduğu aşikar ama bu bir öyküde çok sık kullanıldığında konuyu maalesef basit gösterir. Olayları daha duygusal gösterip insanları etkilemesini istemek suç değil. Nitekim öyküler duyguların hangi çeşidi olursa olsun onlara dokunduğu ölçüde başarılıdır. Yalnız sırf daha etkileyici olması için amaçlı girişimler istenilen hedefe yaklaştırmaz okuyucuda zorlama bir duygusallık dayatılıyormuş hissi oluştuğunda okuyucu direnmeye başlar. Bunun yerine etkileyici bir olay seçip onun düz bir tasvirini yapmak daha şık olur. Yazar bunu başarmış, gerçekten Öykü yeterince dokunaklı ve bir Anadolu gerçeğinin zamanın geride kalmış kısmını gayet duygulara dokunarak veriyor. Bu yüzden devrik cümlelere hiç gerek yoktu.
bu öyküden akılda kalanla şunu söylemek mümkün: çoğu insanın benzerini yaşadığı bir yaşam mücadelesi, aileye karşı hükümlülük ve sevdiklerini mutlu edememe korkusu dünyanın her yerinde her cinsiyette farklı zamanlarda dahi bunları önemseyenler için aynı derecede iç yakar.
yazarı seçtiği ve işlediği konu için tebrik ediyorum, ellerine sağlık.
