isteklerimizin çoğu olmamasına rağmen cazibesine kapılıp kendimizi unuttuğumuz dünyadır. ama Allah var en ufak bir yenilgide de adaletini s.keyim dünya demesini iyi biliyoruz. ne kadar ironik değil mi? 2 gün sonra bir bakıyoruz ki kopamıyoruz ondan. isteklerimiz, arzularımız bizi elinde o kadar oynatıyor ki dünyaya daha çok bağımlı hale geliyoruz.
sadece istediklerimiz olmadığı zaman mı? tabi ki hayır, istediğimiz şey olduğunda ise toz pembe misali nasıl da kapılıyoruz kendisine.
eksikliğimiz maneviyat değil miydi oysa?
