-babam ara ara yani kafası bozulunca laf çarpıtıyor,
-akraba konu komşu yedi sülalem işini gücünü bırakmış benim işsizliğimle uğraşıyor, sürekli sorular.
-bayramda evde oturmam genelde. o aralar iş yoksa yandın, soru üstüne soru. bayramı da bayram edemiyorum yani. doğru ya, işsiz adamın bayram nesine.
-iş görüşmelerine genelde yürüyerek gidiyorum, randevu saatlerini genelde ileri atarım, söylerlese tabi. adam sabah 8'de burda ol derse, ben 6'da yola çıkarım. çıkardım...
-galiba en acısı da bu adamdan bir halt olmaz yakıştırması. siz adam değilsiniz onlar için, olamazsınız.
-ruşen amcaların oğlu sedat vardır, bu pezevengin babasından kalma evi, altında arabası da vardır, dayılarının yanında çalışır ama onunla kıyas olunursunuz. çünkü neden? sizden adam olmaz! çok defa duydum bunu.
-görüşmeye gidersin, seni üniversite mezunu olduğun için almazlar. bakın inanın bana, kaç kapı yüzüme kapandı böylece.
-fazla arkadaşım yok, özellikle olmaması için uğraştım, bir orhan abim var; her şeyim denebilir. bir onun ısmarladığı çay koymuyor bana, bir onun sigarasından içtiğimde yüzüm kızarmıyor. babamda çaldığım sigaraları içerken ağladığımı bilirim.
ulan sigara içme madem işsizsin diyene de kafam girsin!
-sonra; en can alıcısı da bu lan. kız arkadaşımdan bu yüzden ayrıldım oğlum. el alem, annesi laf ediyordu bu itten adam olmaz diye.
doğru, adam olmaz benden, ayrıldım; zoru zoruna ayrıldım sevdiğim kız arkadaşımdan. allah var, her zaman destek oldu bana ama onun benim yüzümden yıpranmasına içim el vermedi, evlendi şimdi kızı da var, kocasının babasından kalma evi de var, arabası da var, o çoba kılıklı annesi çok mutlu şimdi, o mutlu mu bilmiyorum, mutludur herhalde, olsun be çok mutlu olsun. ona da 50 lira borcum vardı iyi mi?
5 yıl oldu biteli, ben hala unutamadım, halen daha resmi bana aldığı çakmak durur. atacağım bir gün ama elim gitmiyor.
-iş aramak ciddi bir spordur ayrıca, ayaklarımın halini görseniz, usain bolt kadar güçlü, çünkü en az onun kadar koşuyorum yürüyorum.
-ha bir de bu dönemlerde akıl tüccarları türer, akraba eş dost falan. sürekli akıl verirler size. kendilerinde yokken üstelik.
-geceleri pek uyku tutmuyor, belgesel ve film izlemekten aytuğ yüksel kadar eleştirmen olma seviyesine geldim.
-ayrıca sürekli bir işsizlik durumum yok, iş çıkınca inşaatlarda elektrik hattı açmaya gidiyorum. şu kravatlı pezevenkler var ya hani sizin ''beyaz yakalı'' dedikleriniz, şu kro olarak bellediğiniz adamların tırnağı olamazlar bunu da ekleyeyim.
-dikkat ettiğim diğer konu da hepimiz aynı şeyleri yaşıyormuşuz şimdi biraz daha üzüldüm.
-burası daha da önemli intiharın eşiğine gelmedim mi? geldim tabi, işte o yüzden evde dışarı da işte asla yalnız bırakılmıyorum, şizofren muamelesi görüyorum.
peki ne olacak? nereye kadar gidecek bu?
umudum var benim, düzelecek, hem de her şey düzelecek.
birilerinin ağzını kapatmak için değil, kendim için başaracağım ben. inanıyorum.
ama şu var ki bu sürecin bana kazandırdığı tek şey, insanların iç yüzünü çok iyi tanımış olmam.
o kadar ki; cenazesine bile gitmeyeceğim adamlar var, çok kırdılar kalbimi, tabi altta kalmadım ben de kırdım. tavsiyem altta kalmayın siz de koyun lafı.
çok adamı eksilttim hayatımdan, babam da dahil ama yine de var olsun gölgesi yeter.
şimdi ise, bir allah'ım bir de annem var, bir de kalemim. zaten tek sermayem de o bu hayatta.
inanıyorum, her şey düzelecek ama zamanı var.
bir ankara yolculuğum olacak, hayatımı değiştiren şey belki de o olacak, hadi be ankara güldür yüzümü...
kısacası; allah kimseye vermesin dostlar, bok da temizleseniz kimsenin ağzını açtırmayın yeter.
bu da böyle benim darduman hayatımdır.
allah büyük...
