televizyonda gördügümüz siddet ve ölüm vakaalarinin son yillarda inanilmaz sekilde artmasi sebebiyle, bu ülkede gittikce ölümün ve siddete maruz kalma olaylarinin sadece baskalarinin basina gelen bizden cok uzak bir seymis gibi algilanmasi durumudur. Gittikce hayati hollywood filmindeki ya da ana haber bültenlerindeki gibi bir cam pencere arkasindan tepkisizce seyretmeye alisiyoruz. Ve siddet, iskence sahneleri, ölü bedenler, kazalar patlamalar, yikimlar görmek bizi artik sasirtmiyor, tabii bu nedenle bir tepki koyup önlemler almak icin ugrasmiyoruz. ha kilometrelerce uzagimizdaki bir ülkede olmus ha sokagimizda... insan olarak insanca sorular sormayi birakip sadece tepkisiz seyirciler haline dönüsüyoruz. Beynimizi yormuyoruz.
sevdigimiz bir sanatci ölüyor mu. hemen dizi filmlerdeki gibi duygusalliklar yasiyoruz, bir melankoli alip gidiyor. ama yarin ayni filmi görmek istemeyecegiz muhtemelen. bunun yerine neden bu ülkede degerli insanlar sürekli trafik kazasinda ölüyor diye muhalefet etmiyoruz.
bu ölümü, soguk beden görüntülerini, kazalari ve siddeti lanetlemeli ve buna alismamak, kaniksamamak icin direnmemiz lazim.
