Takıntılar bazen psikolojik tedaviye kadar götürebiliyor. Takıntılarınızı bazen siz bile farkedemiyorsunuz. sürekli yaptığınız için size artık olağan geliyor.
(bkz: OBSESiF KOMPULSiF BOZUKLUK) (Takıntı Hastalığı)
kendimden bir iki örnek vereyim;
Yemek yerken elime veya vücudumun herhangi bir yerine yağ bulaşırsa delircekmişim hissine kapılıyorum. bulunduğum yerde en yakın lavabo yada elimi temizleyebileceğim bir yer arıyorum. o yağı temizlemediğim zaman vicdan azabına yakın bir his oluyor...
Mouse ile oynanan oyunlarda nesnelere üç kere tıklamassam, başarısız olucağım hissine kapılıyorum.
FACEbooku uzun süre dondurmadan kalırsam bir daha hiç kapatamayacağım hissine kapılıyorum. her hafta 1-2 kere 1 gün donacak şekilde düzenli olarak dondurup açıyorum.
merdiven korkuluklarına mutlaka tutunurum. tutunmazsam düşebileceğim hissine kapılıyorum. 1 ay önce gittiğim bir restorantın 3. katına çıkarken, bu takıntı yüzünden merdiven korkuluğunda bulunan sümük başparmağımın perdesine yapıştı. adamın biri peçete olarak kullanmış korkuluğu... elimi falan yıkadım. siparişim gelince o görüntü aklımdan çıkmadı, yemeğim burnumdan geldi resmen...
karşıdan karşıya geçerken; yol boş olduğu halde, 1 kilometre ilerde bir araba olsun, onun da geçmesini beklerim. insanlar gelip geçer ben mal gibi o arabanın da geçmesini beklerim. ege üniversitesinin kampüsünde 2 yolun birleştiği bir yolda tek ışık var. orda yarım saat karşıya geçemediğimi biliyorum.
arabaya bindiğim zaman mutlaka kenar köşe bir yer kaparım. tepede tutunmalık varsa ona tutunurum, eğer yoksa dirsek bölgesinde bulunan kül taplası, çöp v.s. gibi şeyler için yapılmış olan boşluklara parnağımı sokmak suretiyle tutunarak destek alırım. o da yoksa camı açmaya yarayan zımbırtıya tutunurum.
