hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını bana sen öğrettin;
bile bile kendini ateşe atmayı,
hiç kanılmayacak yalanlara kanmayı...
susup içine atmayı, ama en iyi düşüp yeniden kalkmayı.
düşe kalka büyüttün kendini, düşürdüğün benimse, 'üzerime basa basa yükseldin'.
hak etmediğin kadar büyüdün gözümde.
hak ettiklerimi esirgedin benden.
gidince de 'neden?' dedin, 'söz verdik 'dedin.
ben sözümü tuttum;
hep sana sadık oldum,daima dürüst oldum.
birlikte yaptığımız alışveriş fişlerini, fotoğraflarımızı yırtıp attım ama ne bana yazdığın şiirlerin ne de çizdiğin fotoğraflarımın hiçbirine dokunmadım.iki yılımızı sığdırdığımız günlüğümü hala saklıyorum,ilk fırsatta söz verdiğim yere gömeceğim.
yüzüğümü atmadım,kutusunda saklıyorum.
kolyemi hiç çıkarmadım,ta ki bir sabah boynumda parçalanmış bulana kadar...
her şeyi planlamıştım, her şeyi seni düşünerek yaptım.
çok kızdın,hak da verdin belki ama en çok da nasıl yaptığımı merak ettin.
"ne yaptım biliyor musun?
bol bol seyahat ettim,
hatta yalnızlık çektim.
pişman oldum,kimseye söylemedim.
yani sustum genelde bazen de gülümsedim nazikçe
dinlemediğim belli olmasın diye.
'bitti.buraya kadarmış.' dedim.
'unuttum bile.' dedim.
avuttum kendimi sözde.."
sadece tek bir şeyi atlamışım giderken:
yanıma aldıklarıma bakmayı.
çürüttüğün yüreğim sende kalmış...
yeni yeni fark ediyorum eksikliğini.
aşka dair tüm hislerimi çekip almışsın benden.
şimdi ne başkasını sevecek kalbim,
ne de bir başkasına güvenecek cesaretim var.
tek bir şey istiyorum senden:
aşka olan inancım senin olsun.
lazım da değil zaten...
ama çürük de olsa kalbimi ve cesaretimi bana geri ver.
buna ihtiyacım var.
