murathan mungan şiiridir. çoğu şiiri gibi her okunuşunda farklı bir anlam yüklenen...
zamani yillarla tartanlar
yanilirlar
hiçbir sey tartilmaz baska bir seyle
hatta çogu zaman kendiyle bile
yasanir, içini tohuma birakir
geçer gider
geçmez sandiklarin bile
hiçbir geçen tartilmaz kalanla
neyin kaldigini çogu kez kendi de bilmezken insan
kimse kimse kimse
sahi kimse
ya da hiç kimse
söylediklerimden çok
sustuklarim
seçtiklerimden çok
reddedilmek için
ne kadar varsam
o kadar kimseyim kendime
güç kötü bir sey
kaderken de
kaldiramazken de
güç kötü bir sey
güçlüyken de
güçsüzken de
kaldigin yerden devam etmenin karanligi
benzemiyor hiçbir çaresizlige
kimin kaldigi yer var ki dünyada
kaldim sandigin yer
bizden geçendir çogunlukla
içimizi parçalaya çogalta
hâlâ gittigim sona aceleci adimlarla
bütün is birinin dedigi gibi,
yavasça acele etmek aslinda
ölene kadar yavasla iste
ölene kadar yavasla
ne baskalastirirsan o kadarsin
baskalarinin imtihanlarindan büyük gelecekler umma
çaresizlik bile bizden bir baskasi yapmaya yetmez
bize biçilmis döngüye katlaniriz yalnizca
bir bakima hiçbir yerdeyiz
bir bakima yalnizca buradayiz
var olusumuzun agirligi altinda ezilirken yapayalniz
ait oldugunu sandigin bütün gruplarin içinde yapayalniz
reddin imkânlari sayim kayiplari yoklama kaçaklari
sanma ki hayat bizi bekler baska kiyilarda
oysa biz buradayiz
halsiz, kanitsiz
yillarin neyi tarttigini bile bilmeden
kendi gücümüzün altinda azala azala
kollarimiz kadar kulaç kalplerimiz kadar sahil
hiçbir adanin almadigi yalnizlariz,
tamamlanmamis haritasinda
define ve varlik
gelecegin tarihe dagittigi kayiplar
bir gün birbirini bulmanin umuduyla
gölgemizle barismanin uzun yolculugu: büyümek
kendiyle tanismayi erteler insan çogu zaman
hayat yanlislarla kisalir
baska biri olarak girdigimiz bir kapidan
bir digeri olarak çikariz
gündelige katlanmak için baskalarini kandirirken kendimizi yaniltiriz
içimizi denerken yüzeriz farkli yüzlerle kendi içimizde bile
bu yüzden ask yalnizca bir fikirdir
bu sefer gerçeklestirdigini sandigin bir fikir
hep öyle oldu bende
hep sakli kaldi içimdeki anahtar
ve hep ayni kilitte kirildi
fikirler de zamanla degisir
kirildiklari yerde
kirildiklari yer her seyi degistirir
zamanla bir sey söylemez artik kirilmak bile
sonra baska bir baslangicin kapisinda
ayni korkularla kalakaliriz
daha önce de söylemistim:
kimse yoktur kimsenin kimsesizligine
her siirin gizi baska bir siirle
açiklar kendini
demistim ya, hep öyle oldu bende
böyle katlandim kimsesizlige
o birini ararken bile biliyordum
hiç kimse hiç kimse hiç kimse
