çok duygusal. mustafa hiçbir zaman babasının onu öldüreceğine inanmıyordu. onu uyaranları dikkate almıyordu. "babam bana kıymaz" diyordu. öldürüldüğü günde aynısı oldu. inanmadı. bu da onun hatasıydı. ondan sonra ondan daha iyi bir padişah yetişmedi. hele onun yerine padişah olan selim, mustafa'nın padişah olması gereken yerde yeniçeri bile olamazdı. oğluna kıydı ama süleyman da mustafa yı en çok severdi. hem de diğer oğlu mehmet'i, ondan daha çok sevmeye çalışmasına rağmen. süleyman, ölene kadar iki kişinin hayalini hep gördü; ibrahim ve mustafa. mustafa boğdurulurken süleyman yan çadırdaydı. uyumuyordu da! eminim gelmiştir gözünden yaş. çünkü mustafa boğdurulurken "baba oğlunu öldürüyorlar. baba oğlunu öldürüyorlar." diye bağırıyordu. ölürken bile inanmıyordu onu babasının öldürdüğüne. büyük cengaverdi mustafa. onu boğmak için dilsiz bir sürü cellat atladı üstüne. yazık oldu tarihe. osmanlı mustafa'nın katlinin cezasını, önce duraklama devrine sonra gerileme devrine girerek, yıkılarak ödedi. tarih olasılıklar üzerinden, şu şöyle olsaydı, böyle olsaydı üzerinden konuşalamıyacak bir bilim. ama keşke padişah mustafa olsaydı. şimdi biz...
