Yorgunluk içimde, "ben" dediğim yerde.. Artık sancılanmıyorum isteklerim, yaptıklarım, anılarım, hayatımın insanları için sancılanmıyorum, yorgunluğuma, kendime sancılanmıyorum.. Donuklaşmanın, buz kesmenin ruhumda başkalaşması durumu! Soğuk, renksiz, rahatsız edici huzur.. kendi elllerimle boğduğum insaniyet, inanç, sevgi, hayal, arzu ve daha nicesini.. Can çekişlerini seyrediyorum tepkisiz.. Son noktadayımdır belki bu kadar çekilebilicektir kanım damarlarımdan kim bilir?
Kendi rahatsız edici huzurumda gözlerm kapalı süzülüyorum şimdi.. Herşey aslında hiçbir şey.. Hissettim, dokundum, kanadım, sancıdım, gülümsedim, mutlu oldum, tattım, emdim, nefret ettim, lanet ettim, intikam aldım, acıdım.. Herşey için kavramlarla bütünleştim.. Artık ruhum başkalaştı.. Kavramlar yalanlıyorlar kendilerini karşımda.. Yani herşey hiçbir şeye dönüor.. o an belkide gerçekten kanamaya başlayabilirm; "hiçbirşey için başkalaşmak".. Gerçek acı budur belki de, kim bilir?
nefesimi bilinçsizce alıp veriyorsam, kendimi bilinçsizce ölüme yaklaştırıorsam, içimde bir yerler hissediyor ve hissizliğini kabediorsa, arabaya binip şehirleri şehirlere terkedip kendimi bulabiliyorsam dünya benim ve dünya benden ibaret.. Büyük bi sevgiyi büyük tutkuyu içime sığdırabiliyorsam kendimin dışında, ve kendim yozlaşırken gitgide uyanıp o koca sevgiyi bitmeden dünyamın dışına atmak.. Aynı zamanda bennm parmak izimin aynısını bulup bünyeme katmaya çalışmak.. huzur verici gibi, kendimin müzekkarı.. yıllardır aramış gibi, onu beklemiş gibi hayat bulmak gibi, hiç bişiy umursanmadan gizlenmeye değer..gerçekliği dokununca anlaşılan benliğmin özdeşi. yıllardır tanımış gibi.. işte o benim parmak izim hep benle kalmalı..Bi saniye sakinlik istiyorum zihnim bu nasıl tezatlık.. Kendinden sıyrılmaya çalışan, bünyeni, yaşanmışlıklarını yok etmek isteyen sen diilmisin neden kendinin aynısını bölesine delice istiyorsun ki dünyanın dışında hislerin varken? tutkun bile artık "benden ibaret" mi? Evet evet dediğim gibi sakinleşelim biraz.. parmak iznle bütünleşmeyelim asla, sevgiyide bırakalım kapının dışında kalsın.. yavaşlayalım.. sadece bekleyelim hislerimiz gibi donduralım tezat dolu istekleri gerekirse sınır dışı edelim.. ey zihnim, belki bi gün şehirleri şehirlere tarkederim bi arabayla.. her bir diyara parmak izimle işaret koyarım.. diyarlar benim gittiğim yerde, işaretler benim koymak istediğim yerde.. gerçekten de dünya "ben"den ibaret belki de kim bilir?
