artık kendinizi kandırmaktan vazgeçtiğiniz dönemdir. durup durup "hadi olursa" diye düşünürsünüz. o küçük olan ihtimalin bir mucizeye dönüşmesi için dilek tutarsınız.
ama sonrasında kendinizi kandırmanın yorucu olduğunu fark edersiniz. arkadaşça bir gülüşünden umutlandığınız, ya da bir esprinize güldüğünde kendinizi cem yılmaz hissettiğiniz dönemler artık tatlı bir anı değildir. bir ağırlıktır üstünüzde.
ağır gelir onun seni, senin onu gördüğün gözle görmediğini bile bile sevdiceğin gözlerinin içine bakmak. artık ya deli divane olup kendinizden geçeceksinizdir ya da "biri"nden. işte o dönemde vazgeçersiniz. ama vazgeçtiğiniz "biri" değildir. vazgeçtiğiniz artık kendinizi boş yere umutlandırmaktır. yoksa yıllar da geçse "biri"leri hiç unutulmaz.
