istediğim hiçbir şey olmuyor ve sanki hiçbir zaman da istediğim hiçbir şey olmayacakmış gibi hissediyorum. hayatım hep başkalarının hayatına imrenmekle geçti. hep dışardan mutluymuşum gibi davranıp insanlara gülücük dağıtmaktan yoruldum. tüm umutlarım yavaş yavaş sönüyor küçükken kurduğum bütün hayaller birer birer balon misali patlıyor. her şeyden bıkmış vaziyetteyim.
yalnızlık! en boktan şeyler listesinde ilk sıralarda oynar. bahsettiğim yalnızlık kalabalık içinde yalnızlık bazen. kimse benim düşüncelerimle ortak değil, kimse benimle aynı hisleri paylaşmıyor. arkadaşlarım var iyi kötü ama onlarla ortak bir noktam bile yok. çok yakın 2-3 arkadaşım var. onların sorunlarında her zaman yanında oldum bir problem olduğunda saatlerce konuştuk, moral verdim destek oldum. ben ise onlara bir şey anlattığım da "boşver, olur böyle şeyler, herkesin başına gelir, sıkma canını" gibi kısa cevaplar veriyorlar. bu yüzden kimseye bir şey anlatmıyorum. bu yazdıklarımı onlara anlatsam "ergenliğe mi döndün lan" diyip taşak geçerler. ergenlik değil bu, umutsuzluk.
kendimi mutlu edemezken bir sevgiliyi mutlu ediyorum hem de deli gibi aşık bana. ama keşke soğusa da ayrılsa diyorum. onu çok seviyorum uzun zamandır ilk kez birini bu kadar seviyorum ama o kadar çok yalnızlığa alışmışım ki bir sevgili , bir bağlanma bana ağır geliyor.
