şimdi kabataş iskelesinin yanındaki kafede, soldan en uçtaki masada oturmalıydık. ayaklarımızın altındaki duvara dalgalar vurmalıydı vapurlar iskleye yanaştığında. başım omzunda, sarılmalıydım sana. burnum üşür benim, başımı kaldırıp burnumu öpmeliydin ısınsın diye. sonra dudaklarına küçük öpüçükler kondururken "şu an benden daha mutlu kimse yok yerkürede" diye geçirmeliydim içimden...
