Küçük bir gecekondu evinde tanıdım Naciye Teyzeyi. Uzun boyu, beline kadar saçları vardı, her ne kadar yazmasıyla kapatmaya çalışsa da, belli olurdu simsiyah ipek taneleri. iki oğlu vardı, biri 19 yaşında biri 16. Küçüğü 7 yaşındayken, bir trafik kazasında kaybetmişler evlerinin direğini. Naciye teyze, daha güneş kendini yeni yeni gösterirken, namaz için kalkar, sonra evde ne varsa onlarla kahvaltı hazırlardı, iki yiğidi okula aç gitmesin diye. Bir gün önce temizlikten kazandığı paranın bir kısmını pazar için ayırır, geriye kalanını ikiye bölüp oğullarına verirdi, okul harçlığı yapsınlar diye. Mahallede yürürken başı hep öndeydi Naciye Teyzenin, komşularla kapı önü lakırdısı yaptığını görmedim hiç, öyle mahalle düğünlerine de gitmezdi pek, çok yakın birinin düğünüyse iki yiğidini alırdı yanına öyle giderdi. Ne oynama var, ne iki göbek atma. Büyük oğlunun sigara kullandığını öğrenince çok ağlamıştı, böyle mi yetiştirdim ben bu çocuğu diye, küçük oğlu takdir mi getirmişti ne lokma dağıtmıştı tüm mahalleliye, Sonradan duydum lokmayı yapıp, büyük oğluna vermiş dağıtsın diye. Hani kapıya komşuların kocaları çıkar da ayıp olur diye. iyiydi Naciye Teyze vesselam, hani 'duldu' falan ama, adam gibi kadındı işte.
