güzelim cumartesi sabahımı yokuş aşağı yollardan ayağı kaymak suretiyle popo üstü hoplaya hoplaya yuvarlanan insanlar gibi acıttığın için seni nerelere vursak, sana neler söylesek ptt? bir romasın ki yakılmadın gitti ptt. bu ne inat, bu midende öğüttüğün kaçıncı mektup, bu elleri çaresiz ve çıplak bırakan kaçıncı sorumsuzluktur?
korkmadan kapatamayacak mıyız zarfları? kıyamadığımızı, değerini bilecek birine emanet etmek için sana güvenmek hep mi başımızı ağrıtacak? bu kadar insanın kalbini değil de bir rakamının yanındaki sıfır sayısını ağırlığınca ve büyüklüğünce arttıracak kapalı, sepya, suratsız kartonları mı önemsiyorsun ptt?
seni ben çocukluğumdan bilirim, gökküşağı renklerindeki topumu kesen amcanın gözlerinden bilirim seni ptt. ama bilesin, mürekkep yerde kalmaz.
