sene 90ların başı. Artvin de köydeyim. Bizim ayıboğan tutturmuş beşiktaş diye, at uzmanı desen fenerli, bilo zaten cimbom diyor başka birşey demiyor. E bana da trabzonspor kalıyor kanımca. Diyorum ama daha tam karar vermemişim. Amcaoğulları var benim benden büyük. Bizim eve renkli tv izlemeye gelirler maç günleri. Hasta trabzonsporlu bunlar. Derken birgün yine bir trabzonspor maçı. Rakip zeytinburnu. Bende almışım ayıboğanı yanıma eşlik ediyoruz güya amcaoğullarına. Gerçi sikleyen yok bizi ama kendi kafamızca büyüklük tasliyoruz. Aslında benimkisi birazdan televizyonun ait olduğu evin sahipliğinin göt kalkmışlığı. Futbol tabi o zamanlar şimdi ki gibi fanatizm boyutunda değil. Maç olur izleriz seviniriz felan. Öküzlük, şiddet ve hakaret sonradan moda oldu. Galatasarayin arsenale koymasına, besiktasin barcelonayi sikmesine, fenerin cskaya sokmasına sevinmemiz aslında o dönemden gelmemizin ürünü. Neyse efendim maç başladı ama trabzonspor taş o zamanlar. Avni aker dedin mi duracağın dönemler. Hami var iskender var hamdi var orhan var, var oğlu var. Bir, iki, üç, beş derken maç skoru trabzon 7 zeytinburnu 1. Dedim artık takımım belli. Bu takımı kimse yenemez. Ama birazda benim arkadaş grubumda öne çıkma çalışmam tabi bu hareket. Ha nereye kadar sürdü bu havalar. Ayıboğanın takımı beşiktaş bizi 7-1 yenene kadar. Sonra ne oldu peki. Hiçbirşey. Çünkü siki tuttuk bir kere. Bir kere o takımı tuttuk arkadaş. Yenilsen de yensen de dedin bir kere. Gerçi pişman da değilim ama keşke şu şiddet olmasa. Unutmayalım ki bir şairin dediği gibi (aslında şair miydi neydi hatırlamıyorum. Sadece söz aklımda kalmış) ölümün olduğu yerde daha mühim ne olabilir ki. Gece gece kafanızı siktiğim için özür dilerim. Bu konuda bugünluk yazacaklarım bu kadar. Iyi geceler.
