şunu anladım ne kadar takılı kalsam da bir şeye hayat avuçlarımdan kayıp gidiyor. o yolunu hızla devam ederken ben yerimdeyim. yerimdeyim derken yerimde saymıyorum. insanın yerinde sayması da bir iştir. çaba harcar. olduğum yerde çakılı kaldm. sağıma soluma bakmadan öylece duruyorum. geçmişten hiçbir şey kaybetmiyorum -aslında hiçbir şeyim kalmamış- şu andan hiçbir şey almıyorum, gelecekten hiçbir şey beklemiyorum. inan hiçbir şey umrumda değil. en çok da kendim. bir insanın kendinden bu kadar nefret etmesi nedir bilir misin? yazdığımı şöyle bi okudum da hiçbir şeyi olmayanlar mı kullanır bu kadar "hiçbir şeyi"?
