Saat sabaha karşı 4...
Ben yine balkonda boşluğu seyrediyorum, Sabahları adım atacak yer olmayan o caddenin boş halini izlemek bana huzur veriyor, çok ender geçen arabalar... Bağıra bağıra konuşan sarhoşlar. Sanki asıl sahipleri onlarmış gibi oranın.
Bir ara içeriye bira almaya giriyorum, elimde birayla balkona çıkarken koltuğun üzerindeki telefonun yanıp sönen ekranını görüyorum. Telefonları seslide bırakmayı sevmem. gecenin bu saatinde birinin beni aramasına önem vermiyorum nedense.
Boşluğu... O boşluktaki kimsenin göremediği huzuru görmeye, izlemeye devam ediyorum. Saatin farkına varamadan.
Telefonu ikinci kez farkettiğimde saat 4:20 ydi, elimde sigara vardı ve lavaboya gidiyordum, bu sefer telefonu es geçemedim gecenin bu saatinde her kim arıyorsa. belliki önemli bir şeyler söyleyecekti.
Bilmiyorum neden ve nasıl oldu ama Telefondaki ''Babam'' yazısını görünce irkildim.
sadece alo diyebildim, babamın sesini duymak istercesine. fakat karşımdaki babam değildi...
donuk ses ''harun beyin oğlumusunuz'' diye sordu. cevap vermem tam 2 saniye sürdü. ''evet'' diyebildim sadece, anlamıştım işte bir aksilik olduğunu anlamıştım, karşı taraftakinin kim olduğunu arkadaki telsiz sesinden anlamıştım. ''Babanız bir trafik kazası geçirdi ve durumu ciddi lütfen kütahya devlet hastanesine gelebilirmisiniz?'' diye sordu aynı donuk sesli polis memuru...
cevap vermem bu kez baya geç oldu. o arada bir kaç bir şey söylesede polis memuru hiç birini duymadım. 'geliyorum' dedim ve ekledim. 'Sakın anneme haber vermeyin''
