malatyali bir baba ve aydinli bir annenin cocugu olarak dogup buyudugum sehirdir izmir, kendimi bir izmirli olarak niteleyebilirim sanirim. cunku kendimi ne malatya'ya ne de aydin'a ait hissederim izmir'e ait hissettigim kadar.
kendimi sansli hissettigim bir konu varsa, o da izmirli olmaktir. izmirli olmak her seyden once hatay'dan balcova'ya her nasil oluyorsa hic yorulmadan yuruyebilmektir. varyant'tan cikan eshot otobuslerinden nefes kesen izmir korfezini seyredebilmektir. 5 yasindayken, cok iyi hatirliyorum, anneme babama sormustum "bu haberlerdeki cinayetler hirsizliklar hep baska sehirlerde oluyor da niye izmir'de olmuyor?" diye. izmir boyle bir sehirdir iste, suc orani dusuk, neredeyse 4 milyon nufuslu buyuk bir kasaba gibi, herkesin birbirini tanidigi, birbirine guvendigi... izmir insani rahattir, akdeniz ruhunu tami tamina benimsemistir yani.
nasil mumkun olabilir bir sehrin bu kadar ilham vermesi, bu kadar buyuleyici olabilmesi? anlamasini bilenin ders cikaracagi bir oykude yasamak gibidir izmir'de yasamak.
istanbullularin izmirli oldugunuzu ogrendiklerinde "keske bilseydim onceden gelecegini de boyoz siparis etseydim, tadi damagimda kalmis..." demesini saskinlikla karsilamaktir. boyoz izmirlilerin gundelik hayatinin bir parcasidir, boyoz siparis etmek, boyozun tadini ozlemek de ne demektir oyle? iki adimda surasidir iste yali, boyoz saticilari sira sira gezerler sahilde, zor sey degildir izmirli icin boyoza ulasmak...
izmirli olmak, kokos teyzelerin "disarda 17, otobuste 77" demelerine sahitlik edip yine de gulup gecebilmek, ayni teyzelere otobuslerde yer vermeye devam etmektir. hayati alaya almaktir biraz da, fazla uzerinde durmamaktir ufak tefek detaylarin, hem su da bir gercektir ki, izmirli teyzeler bir kisir dongu gibidir, bitmezler, tukenmezler, bugun yer verenler yarin bir gun kokos izmir teyzesi olup ayni davranislari sergileyeceklerdir.
izmirliler belki de biraz tek tiptirler, "izmirli" lafindan belli zaten. kisinin izmirli olup olmadigini bir sekilde, havasindan suyundan anlarsiniz. bir degisik insanlardir yani. dogma buyume ankaralilarin, bandirmalilarin vs. elestirilerine de pek kulak asmazlar, "yahu bunu niye boyle yapiyorsunuz, cok sacma, metronuz da hala bitmedi, otobusleriniz cok eski bidi bidi" sacmaliklarini tinlamazlar yani. oyle gelmis oyle gidiyordur iste, izmirlinin pek isi olmaz gerisiyle.
izmirli tembeldir. ne yalan soyleyeyim, bir izmirli olarak ben de gayet tembelim. izmir buyuk sehirdir ancak o buyuk sehir telasini, havasini konak'ta bile yakalayamazsiniz. sahilde cimlerin ustunde uzanirken bu tembellige, rahatliga sukrederken; ayni zamanda bahri baba'da sofor efendinin molasini kafasina gore bitirmesini ve gelip otobusu calistirmasini beklerken de lanet edersiniz ayni tembellige ve rahatliga.
izmirli olmak, izmirinizle birakin ayni ulkeyi, ayni kitada bile olmadiginiz zamanlarda ozlemektir. aileden, arkadaslardan daha cok ozlemektir bir sehri. camdaki bugunun bulaniklastirdigi sehir manzarasina bakip evlerin isiklarini izlemeyi ozlemektir, agustos ayinda camii sokak'tan yuruyup eve donmeyi ozlemektir, fatih universitesi'nin oradaki site'den dondurma almayi ozlemektir.
