bu yaptigima zalimlik demek az kalir. hatirladikca utaniyorum kendimden. nasil diyebilmisim diyorum... sinifimizda seker hastasi bir cocuk vardi ilkokuldayken. o zamanlar dogum gunlerini sinifta kutlamak modaydi, herkes pasta borek corek getirir, sinif annesinin bagirislari esliginde guya dogum gunu kutlanilir, eglenilirdi. bu arkadasimizin hastaligi yeni yeni basliyordu o zamanlar, yeni haberdar olmustuk. ogretmenimiz siniflarda dogum gunu kutlamasi yapmayi yasakladi tabii dogal olarak. benim icimde hep ukteydi, haziranda oldugundan sinifin son dogum gunlerinden biri benimkiydi ama sira benimkine gelmeden ogretmen yasaklamisti iste! ben ne yaptim? gidip o cocuga "biz cuma gunu benim dogum gunumu kutlayacagiz o gun sakin okula gelme!" dedim. o kadar pismanim ki bunu soyledigime, o kadar utaniyorum ki... keske geriye donup o ani degistirebilmemin bir sansi olsaydi. o cocuk da gidip ogretmene falan soyledi bu dedigimi, baskasi olsa pis ispiyoncu derdim ancak iyi ki soylemis, o soylemese ve ogretmen beni azarlamasa ben hala yaptigimi matah bir sey sanmaya devam ederdim. cocuk iste diyemiyorum, umarim bu bencilligimi telafi etmenin bir sansini bulabilirim bir gun.
