nasıl olduysa iş yerime yakın biryerlerde sokak ortasında çıplak kalmışım, tam cıbıl değil, üzerimde atlet külot var. iş yerinde bir kaç giysim varmış ama mesai saati dışında güvenlik giysi dolaplarına kimsenin yaklaşmasına izin vermiyormuş. dolaplar binanın dışında ve kapısında kocaman dev kilitler var. güvenlik görevlisi polisler kapıda duruyor, anahtarlar onlarda. umutsuzca eve kadar çıplak gitmeye karar veriyorum. biraz yürüyorum caddede. çıplak oluşumu önemsemiyorum, normal geliyor, sadece biraz seksi giyinmişim gibi. bakıyorum eve daha çok var, en az 3 km, bu kadar yol yürünmez, çıplak ayaklarıma devamlı birşeyler batıyor zaten. etraftaki insanlar, yoldan geçen arabadakilerin içindekiler bana bakıyor, yanımdan geçen bir adam omzuma dokunuyor, taciz mi bu, tiksiniyorum.
iş yerine dönüyorum. giysi dolabımın üzerindeki kocaman kiliti görüyorum. güvenlikle konuşup onu açtırmam lazım. çıplak çıplak polislerin yanına gidiyorum, durumu anlatıyorum tüm çıplaklığımla, lütfen dolabımı açar mısınız, giysilerimi almam lazım diyorum. ama bu komik görüntüme rağmen hiç istifimi bozmuyorum, yalvarmıyorum, havalıyım, bu halde bile. olmaz diyorlar açamayız, ısrar ediyorum, anahtarları vermek zorunda olduklarını söyleyip dikleniyorum don atlet bir şekilde. olmuyor, alamıyorum. sinirleniyorum, ağlamak istiyorum. sonra böyle bir saçmalık olamaz, ben kesin rüya görüyorum deyip, kendimi uyandırıyorum.
hakikaten rüyaymış, üzerimdeki atlet don değil, bikiniymiş. uyuyakaldığım şezlongta doğrulup kalkıp denize bakıyorum. dalgalar ne kadar güzel, deniz mavi-yeşil, hava ılık. kumsalda yürüyorum, ayaklarıma dalgalar çarpıyor, mutlu oluyorum.
ve uyandım. gerçekten uyandım bu sefer. ter içindeyim, baş ucumda bir bardak su ve onun arkasında atarax, beloc, arveles kardeşler sıralanmış bana bakıyor. cep telefonumu alıp saate bakıyorum, 7 de uyanmam lazımdı, saat 8:35. mesai 8:30 başlıyor. hiç bu kadar uyumazdım, noldu ki böyle ? bunu düşünürken saat 8:50 oldu, kalktım, aynaya baktım gözler balon gibi şişmiş. ağır aheste duş aldım, ütü yaptım. işe vardığımda 9:45 ti. kimseye görünmeden odama geçmek isterken koridorda geç kalmamın hesabını sorma yetkisi olan insanlardan birine rastladım, sonra birine daha. 'ya geç kaldım ve herkese yakalandım' dedim gülümseyerek. 'canın sağ olsun be raison, günaydın' dedi.
