japonyada çocuklar küçükken okul gezilerini önce hızlı trenlere, büyük binalara, son teknoloji yerlerine, sistemlerine yaparlar. daha sonra hiroşimaya götürürler derler ki bakın burda ot bile büyümüyor, bu kadar büyük teknolojilerimiz var sistemlerimiz var ama yinede bu hale düşebiliyoruz o yüzden çok çalışın daha iyisini yapın diyorlar. bunu anlatan kimya hocamdı ve dediki bizimde çanakkale destanı var aynı şeyi yapabiliriz dedi. ama aslında haksızdı. bu millet çanakkale destanını en kötü durumda yazmıştır. seyit onbaşıyı duyunca herkes bende taşırım o savaş ortamında olsaydım der. daha boğazı geçemezler der ve hiçbirşey yapmadan oturur bu gençlik. en kötü halimizde yendiysek bunları her zaman yeneriz gibisinden bir duyguya kapılmış bu millet tamda bu konuya örnektir.
