benim annem ve babam evlendiğinde bir bavulla ayrılmışlar evden. başka hiç bir şeyleri yokmuş, adamlar sıfırdan bile değil, eksilerden başlamışlar hayata. roman gibi bir hayatları, deli bir aşkları vardır; annem babam olmalarına rağmen kıskanırım hep. onlar birlikte çalışıp kazanmışlar her şeylerini, ilk evlerinin, ilk arabalarının mutluluğunu hep birlikte sürmüşler. ben de onların ki gibi bir evliliğin hayalini kurmuşumdur hep, kuşlar gibi ikimiz bir yuva kuralım tarzı bir evlilik. çalışarak didinerek, her şeyi birlikte elde ederek, milat olarak onu tanıdığım günü kabul ederek.
o yüzden bu model kızlara hiç anlam veremiyorum. anlam verilemeyesi kız diyim tanım olarak da.
