adalet bakanlığı istanbul kapalı ceza infaz kurumu. böyle yazıyor kapısında, önünden her gün geçtiğim bayrampaşa cezaevinin. soğuk gri giriş kapısının yan tarafında mahkum yakınlarının giriş işlemlerini yaptırdığı, üstü ve yanı kapalı, bir an sanki kim olduklarını saklamak için öyle yapıldığını düşündüren bir yarı-açık demir çatılı bir koridor oluşturulmuş. kapının tam karşısına denk gelen yolun iki köşesinde, akşamları; bildiğimiz, erkeklerin oyun oynadığı ve dumandan içerisinin neredeyse gözükmediği, görüş günlerinde ise; beklerken, kadın, erkek, çoluk-çocuk içine tıkışılan bir kahvehane, bir de şehir dışından görüş gününe gelen insanların kaldığı bir otel var. içeride olanları, neden orda olduklarını, şu an neler yaptıklarını ve ne durumda olduklarını bilmem ama dışarıda olanları her gördüğümde bir başka duygu sarıyor bedenimi. birinden ötürü tutsak olmak.. öyle ya, insan ne kadar özgür hissedebilir ki kendini sevdiği bir insan "içerde" iken.. cezasını çeken bir insanın mahkumiyetini, cezasını tartışmak başka bir konu fakat o annesinin eteklerine tutunarak cezaevinin önünde sıra bekleyen çocukları, ömrünün sonuna yaklaşmış, yüzü hayatın oluşturduğu çizgilerden ziyadesiyle nasibini almış nineleri görmek.. her defasında ürperir içim geçerken önünden gri, soğuk cezaevinin.. allah kurtarsın!
