kimseye git demedim hiçbirzaman
ama hep gittiler benden arkalarına bile bakmadan..
her gidişte bir parçamı aldılar .
kimi kolumu aldı sımsıkı sarıldım diye,
kimi güzel düşleri mi aldı hakkında hep iyi düşündüm diye,
kimi gözlerimi aldı sevgi dolu baktım diye ...
bu defa dedim ki bu bambaşka
bu hiçbirşey almayacak zaten hiç gitmeyecek ki
açtım en değerli özelliklerimi paylaştım
kanım canım gibi sevdim
kendimi nasıl seviyorsam öyle sevdim..
insan bazen kendinden nefret eder,
nefret ettim.
bazen kendine hayran kalır beğenir,
öyle beğendim.
bazen kendine acır aciz görür ezilmiş görür,
acıdım.
ama en önemlisi kendim gibi gördüm
öyle benimsedim.
karbon kağıdıyla üzerimden geçmişler kalemle
o dünyaya gelmiş işte aynı gölge aynı renk aynı koku...
işte öyle sevdim bu defa.
şimdi o da gidiyor gidicek yada biliyorum.
çünkü güzel şeyler bitmek zorunda
aynı tadı vermiyor herzaman hersaniye.
kokmuyor eskisi gibi gül kokmuyor herzaman aşk...
lağım kokuyor çoğu zaman
foseptik çukuruna düşmüş gibi her yanın lağım her yer leş..
bu defa giderken alıyor götürüyor benliğimi; ağlamıyorum.
kendimde gidiyorum tam eksiksiz.
alıp götürüyor beni canım yanmıyor.
