dışarı çıktığımda hal ve hareketleri, duruşu,giyim kuşamı tam benlik olan bir kız gördüğümde mutsuz oluyorum. hayran hayran bakıyorum kıza mal gibi. sonra diyorum ulan ben neden tanımıyorum ki bu kızı. belki çok iyi arkadaş olucaz ya da sevgili. yok ama işte anasını satayım yok. yanlış anlıycaklar çünkü biliyorum. gidip kıza merhaba tanışabilir miyiz mi diyeceğim? adama direk abaza damgası vurup siktir ederler. ya da bir mekanda olsa bu olay yaka paça dışarı atarlar. ama vallahi samimi duygular var içimde oysaki. oturup doğru insan gelsin diye beklemekten sıkıldım. acaba doğru insan bu kız olabilir mi diye denemek için de elimden gelen bir şey yok. en iyisi yatayım ben. belki yarın falan gelir.
